Rat-ownik
Junior Member
Data rejestracji: 10-02-2009
Postów: 24
Kraina: Necropolia III
Skąd: Pochodzenie Nieznane
 |
|
| Zbiór moich krótkich tekstów. |
     |
1.
Stanął na pagórku obok zniszczonego pojazdu wroga.
Swym wzrokiem objął pozostałe pobojowisko po walce.
Zapach krwi mieszał się z zapachem dymu płonących maszyn, smród ciał poległych z lekką bryzą morza. Zapach śmierci tak bardzo go uspokajał jego rządzę walki i gniew, niczym dobre ziele z gór Arkadii uśmierza ból.
Odwróciwszy się spojrzał na pozostałych przy żuciu żołnierzy. Tak wielu tego dnia poświęciło swe życie dla wolności nowego sojusznika. Najwyższą cenę zapłacili dziś aby kolejna rasa mogła cieszyć się wolnością. W milczeniu spoglądając na swoich oficerów wiedział, że to dopiero początek ale żaden z żołnierzy nie kwestionował sensu walki bo wszyscy widzieli tej nocy moc swego dowódcy. Wszyscy wiedzieli, że żyją po to aby walczyć po to zostali powołani do jego armii. Najdzielniejsi ze wszystkich, żądne krwi bestie wszystkich zjednoczonych ras pod dowództwem najpotężniejszego generała. Nikt nie miał wątpliwości przed nimi jest wróg a za nimi... Za nimi nie ma już nic.
2.
- Albatros. Co jest?-zapytała zaniepokojona
- Znowu, znowu musiałem zabić.-odpowiedział ciężkim głosem.
A przecież mogłem zrobić to inaczej.
- Nie zamęczaj się tym, nie można było zrobić nic innego sam wiesz.
- Nie o to chodzi.-odpowiedział ze łzami w oczach.
- Więc...-nie zdążyła dokończyć kiedy on przerwał jej pełen nienawiści do siebie.
- Nigdy tego nie zrozumiesz. Jestem przeklętym mieszańcem. Pół człowiekiem, cholerną hybrydą. Przypadkiem stworzoną w dążeniu do uzyskania żołnierza idealnego. Potrafię tylko zabijać. Jestem jak naczynie gniewu które w każdej chwili może się rozlać niszcząc wszystko wokół. Walka i śmierć dają chwilowe ukojenie bólu który noszę w sobie. Każdego dnia czuję jak mała bomba w mojej piersi eksploduje na nowo. Ból jest nie do zniesienia. Nie umiem żyć inaczej niż tylko niosąc śmierć i zniszczenie. Boję się, że pewnego dnia stracę kontrolę nad tym czym jestem i stanę przeciwko swoim przyjaciołom. Nie wiesz jak to jest każdego dnia bać się o to, że stracę Zinn. Tylko ona nadaje sens memu istnieniu. wiesz co może się stać kiedy ona zniknie z mego życia...-Nie dokończył zanosząc się rzewnym płaczem.
- Wszystko będzie dobrze.-Tylko tyle zdołała powiedzieć. Bo wiedziała, że to czym on jest, zdolne jest zniszczyć wszystko na swej drodze, jeśli tylko życie bliskich jest zagrożone.
3.
-Albatros jestem w stanie pojąć to że jesteś mieszańcem. Jestem też objąć swoim umysłem Twoją, waszą potrzebę posiadania jakiegoś bóstwa ale za cholerę nie mogę zrozumieć waszego umiłowania dla wojny i zabijania. Wiem może to zbyt duże słowo ale naprawę z perspektywy mojej cywilizacji jest to umiłowanie do zabijania. Przecież Twoje, wasze Ludzkie i Arturiańskie systemy wierzeń mówią o tym, że życie to najwyższa wartość i o tym, że nie należy zabijać. Gdzie tu sens? Gdzie logika? - zdziwienie jakie rysowało się na jego twarzy było nad wyraz komiczne dla Albatrosa może dlatego, że był to nieco przerośnięty kot przynajmniej w jego przekonaniu mimo tego wcale nie było mu do śmiechu.
- Drogi towarzyszu. - rozpoczął z pewna zadumą.- znamy się już jakiś czas a mimo to nie jesteśmy w stanie zrozumieć podejścia swoich cywilizacji. Pozwól, że Ci wytłumaczę chociaż nie liczę na zrozumienie. Widzisz u Ludzi jak i Arturian życie to najwyższa wartość tak jak i u was. Widzę to. Im dłużej przebywam wśród przedstawicieli różnych gatunków i ras. Im dłuższe ich życie tym bardziej go bronią. Ja wiem, że nasze systemy wierzeń nie pochwalają zabijania ale co byś zrobił kiedy staje twarzą w twarz z wariatem który jest gotowy zarżnąć Cię jak zwykłe bydle, jak starą świnię idącą na rzeź. Co byś zrobił? Pozwolisz mu na to? Ja wiem, że zaraz wkroczysz ze swoimi rozważaniami, że przecież są inne sposoby na unieszkodliwienie go ale tu nie chodzi o pojedyncze przypadki. Twoje rozumowanie nie przewiduje jednego. Jaki masz wybór kiedy na stoisz twarzą w twarz z całą grupą wariatów a nawet armią gotową unicestwić Cię tylko dlatego, że nie zgadzają się co do pewnych poglądów które wyznajesz. Czy wydaje Ci się, że zwykły żołnierz jest tak samo winny? Czy ciężar jego winy jest taki sam jak dowódcy który wydał mu rozkaz. Nie! Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak bardzo wielki ciężar noszą dowódcy którzy wysyłają młodych na wojnę tylko po to żeby inni mogli żyć. Nie zdajesz sobie z tego sprawy. Nigdy tego nie zrozumiesz jak ciężko wydać rozkaz. Nawet dla takiej istoty jak ja która jeśli tylko zechce może jedna myślą zmienić ten okręt w kupę dymiącego złomu. Czy zdajesz sobie sprawę z tego jak wielkie grzechy ja noszę w porównaniu do Zwykłego żołnierza. To ja wydaje rozkazy tysiącom żołnierzy. Ja niejednokrotnie zgasiłem setki istnień jedną tylko myślą. Czy nadal sądzisz, że masz moc decydować i zrównywać wszystkich co do winy jaką ponosimy? Nie sądzę, żebyś to kiedykolwiek zrozumiał.- Kończąc nie patrzył już na Leruma. Patrzył w przestrzeń przed ich okrętem jakby szukał tam czyhającego na nich zagrożenia. Nie zrobiła na nim wrażenia wybuchająca akurat niedaleko gwiazda. Z odpowiednim tylko dla siebie spokojem które graniczył często z okazywaniem braku uczyć wydał rozkaz wzmocnienia osłon okrętu.
Ten post był edytowany 2 raz(y), ostatnio edytowany przez Rat-ownik: 29-03-2015 18:30.
|
|
